Writer's Block

Zo, het is alweer even geleden dat ik iets heb geschreven. Ik had even tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen. Na het afscheid van Antoine hebben we onze vakantie voortgezet in het prachtige Noord-Holland, en als klap op de vuurpijl zijn we nog een weekje naar Ameland gegaan. Ameland, mijn roots. Als klein meisje kwam ik daar al met mijn familie, en elke keer dat ik er weer ben, voelt het als thuiskomen.

Natuurlijk moest ik daar ook aan de (harldoop) bak. Hardlopen hoort er immers bij, ik rende om de dag en 1 keer een halve marathon naar de vuurtoren en terug. Het klinkt allemaal heel soepel, maar... nou dat was het niet. Tijdens een van de trainingen zag ik een boomstronk over het hoofd (ik bedoel, wie heeft dat ding daar neergelegd?), en viel ik plat op mijn knie en heup. Niet echt mijn meest gracieuze moment, laten we het zo zeggen. Auch, niemand die het zag.. 

Het is inmiddels drie maanden geleden dat Antoine is overleden, maar tijdens elke training loopt hij nog met me mee. Of nou ja, in een iets andere vorm… Op Ameland stond er bijvoorbeeld ineens een enorme koe midden op het pad, en in Center Parcs in Frankrijk rende er een pauw met mij mee, helemaal in volle glorie met zijn paarse veren. Toeval? Ik denk het niet! Elke keer denk ik: Ah, daar is hij weer!

Het voelt soms nog steeds zo onwerkelijk. Hoe langer het geleden is, hoe meer je iemand mist. Vaak heb ik de neiging om hem gewoon even te bellen. Even samen “kankeren” over van alles en nog wat, zoals we dat zo goed konden. Onze kinderen hebben het ook vaak over Toine. We hebben ze uitgelegd dat hij er niet meer is, maar altijd in ons hart zit. Mick (8 jaar) zei laatst heel droog: "Ik kijk even in mijn hartje wat hij aan het doen is... oh, hij leest een boekje." En de dag erna zag hij dat Antoine met vakantie was. Hoe heerlijk kinderlogica kan zijn.

Nora, helemaal in de Halloween-sfeer, heeft zelfs een huisje gebouwd met een begraafplaats, compleet met kruisjes voor Antoine, mijn vader, en haar oma (die ze nooit heeft gekend). Toine komt regelmatig voorbij aan onze keukentafel.

(foto tijdens de vakantie, in een kerk waar we langsliepen kaarsje aangestoken voor Toine)

Toine wilde na zijn crematie geen cake en koffie, maar een borrel op een later moment. Gisteren was dat moment, bij hem thuis. Zijn dochters, Elke en Lotte, hadden het prachtig georganiseerd. Een brok in mijn keel toen ik binnenkwam, maar daarna voelde het liefdevol en vertrouwd. Het huis zat vol vrienden en familie, en het was meteen fijn. Het was een middag vol mooie herinneringen, en dankzij die dag is mijn writer’s block verdwenen. Ik ben er weer! Dus tot snel :-)

Hieronder nog wat foto's van de afgelopen 3 maanden genomen tijdens het hardlopen

De koe stond eerst op het pad.. terwijl ik voorbij wilde lopen ging hij aan de kant :-), wel zo netjes van 'm