Marathon van Rotterdam voor Toine (R.I.P 28-07-2024)

Inge Zwaagman

Opgehaald

8.411
84% bereikt van mijn streefbedrag € 10.000
267 donaties

Nog te gaan:

Het is 9 augustus 2021 wanneer Antoine telefonisch contact met mij opneemt. We werken beiden bij Center Parcs en zijn al enige tijd collega's. In die periode belden meerdere collega's om te vragen hoe het met mij ging, omdat ik op 5 juli 2021 mijn maag preventief heb moeten laten verwijderen vanwege een CDH1-genmutatie die in onze familie voorkomt. Mijn vader, oma en tante zijn op jonge leeftijd aan de gevolgen van diffuse maagkanker gestorven. Deze Gen Mutatie zorgt voor diffuse maagkanker en lobulaire borstkanker. Dat even als korte intro...

"Mag ik langskomen?" vroeg Antoine. Aan de keukentafel vertelde hij dat ze een tumor bij hem hadden ontdekt en dat mogelijk zijn maag verwijderd moest worden. "Kun je nog leven zonder maag? Waar gaat dat eten heen en beter nog, hoe komt het eruit?" Daar kon ik wel wat over vertellen en zo ontstond onze band. Antoine ging de medische molen in, zijn maag werd verwijderd en tijdens mijn herstel van de maagverwijdering werd bij mij borstkanker geconstateerd, dus ik ging ook weer onder het mes. Met de nodige tumorhumor, vele foto's van zelfgemaakte soepen en eten, en wanneer we weer opgenomen werden in het ziekenhuis stuurden we elkaar een foto van onze benen in ziekenhuisbed. 

    

Maar nu, 3 jaar later, is de kanker toch terug bij Antoine, of eigenlijk is het nooit weggeweest. De diffuse type maagkanker is een sluipmoordenaar en heeft de weg naar zijn organen gevonden. Hij "geniet" nu van zijn laatste momenten met zijn lieve kinderen, familie, vrienden en Linda. 

Van collega naar vriend..

Vorig jaar liep ik de 10 mile tijdens de Dam Tot Dam loop, iets wat niemand had verwacht na alle operaties. Het geld dat ik toen heb opgehaald, met mijn vader, oma en tante in gedachten, was voor het verbeteren van preventief onderzoek voor mensen met een CDH1-mutatie. En nu ga ik, op 13 april 2025, een dag voor Antoine's verjaardag, de marathon van Rotterdam lopen 42 kilometer met Antoine in mijn gedachten. Want één ding is helaas zeker: dan is hij er niet meer.

Met deze actie wil ik geld inzamelen om kwalitatief hoogwaardig kankeronderzoek in het Antoni van Leeuwenhoek voort te kunnen zetten. Met jullie steun kunnen we een verschil maken. Elke donatie, groot of klein, helpt ons om het doel te bereiken.

 foto Antoine & Inge 2016

Ik zal de komende maanden een blog bijhouden van mijn trainingen, herinneringen aan Antoine en nog veel meer.  

@Antoine, fuck 2024 

Engeltje

 


Bekijk alle

Writer's Block

20-10-2024 | 16:49 Uur
Zo, het is alweer even geleden dat ik iets heb geschreven. Ik had even tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen. Na het afscheid van Antoine hebben we onze vakantie voortgezet in het prachtige Noord-Holland, en als klap op de vuurpijl zijn we nog een weekje naar Ameland gegaan. Ameland, mijn roots. Als klein meisje kwam ik daar al met mijn familie, en elke keer dat ik er weer ben, voelt het als thuiskomen. Natuurlijk moest ik daar ook aan de (harldoop) bak. Hardlopen hoort er immers bij, ik rende om de dag en 1 keer een halve marathon naar de vuurtoren en terug. Het klinkt allemaal heel soepel, maar... nou dat was het niet. Tijdens een van de trainingen zag ik een boomstronk over het hoofd (ik bedoel, wie heeft dat ding daar neergelegd?), en viel ik plat op mijn knie en heup. Niet echt mijn meest gracieuze moment, laten we het zo zeggen. Auch, niemand die het zag..  Het is inmiddels drie maanden geleden dat Antoine is overleden, maar tijdens elke training loopt hij nog met me mee. Of nou ja, in een iets andere vorm… Op Ameland stond er bijvoorbeeld ineens een enorme koe midden op het pad, en in Center Parcs in Frankrijk rende er een pauw met mij mee, helemaal in volle glorie met zijn paarse veren. Toeval? Ik denk het niet! Elke keer denk ik: Ah, daar is hij weer!      Het voelt soms nog steeds zo onwerkelijk. Hoe langer het geleden is, hoe meer je iemand mist. Vaak heb ik de neiging om hem gewoon even te bellen. Even samen “kankeren” over van alles en nog wat, zoals we dat zo goed konden. Onze kinderen hebben het ook vaak over Toine. We hebben ze uitgelegd dat hij er niet meer is, maar altijd in ons hart zit. Mick (8 jaar) zei laatst heel droog: "Ik kijk even in mijn hartje wat hij aan het doen is... oh, hij leest een boekje." En de dag erna zag hij dat Antoine met vakantie was. Hoe heerlijk kinderlogica kan zijn. Nora, helemaal in de Halloween-sfeer, heeft zelfs een huisje gebouwd met een begraafplaats, compleet met kruisjes voor Antoine, mijn vader, en haar oma (die ze nooit heeft gekend). Toine komt regelmatig voorbij aan onze keukentafel. (foto tijdens de vakantie, in een kerk waar we langsliepen kaarsje aangestoken voor Toine) Toine wilde na zijn crematie geen cake en koffie, maar een borrel op een later moment. Gisteren was dat moment, bij hem thuis. Zijn dochters, Elke en Lotte, hadden het prachtig georganiseerd. Een brok in mijn keel toen ik binnenkwam, maar daarna voelde het liefdevol en vertrouwd. Het huis zat vol vrienden en familie, en het was meteen fijn. Het was een middag vol mooie herinneringen, en dankzij die dag is mijn writer’s block verdwenen. Ik ben er weer! Dus tot snel :-) Hieronder nog wat foto's van de afgelopen 3 maanden genomen tijdens het hardlopen         De koe stond eerst op het pad.. terwijl ik voorbij wilde lopen ging hij aan de kant :-), wel zo netjes van 'm
Lees ook: Het afscheid (08/21/24 19:08 Uur) R.I.P Toine (08/03/24 21:08 Uur)