Marathon van Rotterdam voor Toine (R.I.P 28-07-2024)

Inge Zwaagman

Opgehaald

6.689
66% bereikt van mijn streefbedrag € 10.000

Nog te gaan:

Het is 9 augustus 2021 wanneer Antoine telefonisch contact met mij opneemt. We werken beiden bij Center Parcs en zijn al enige tijd collega's. In die periode belden meerdere collega's om te vragen hoe het met mij ging, omdat ik op 5 juli 2021 mijn maag preventief heb moeten laten verwijderen vanwege een CDH1-genmutatie die in onze familie voorkomt. Mijn vader, oma en tante zijn op jonge leeftijd aan de gevolgen van diffuse maagkanker gestorven. Deze Gen Mutatie zorgt voor diffuse maagkanker en lobulaire borstkanker. Dat even als korte intro...

"Mag ik langskomen?" vroeg Antoine. Aan de keukentafel vertelde hij dat ze een tumor bij hem hadden ontdekt en dat mogelijk zijn maag verwijderd moest worden. "Kun je nog leven zonder maag? Waar gaat dat eten heen en beter nog, hoe komt het eruit?" Daar kon ik wel wat over vertellen en zo ontstond onze band. Antoine ging de medische molen in, zijn maag werd verwijderd en tijdens mijn herstel van de maagverwijdering werd bij mij borstkanker geconstateerd, dus ik ging ook weer onder het mes. Met de nodige tumorhumor, vele foto's van zelfgemaakte soepen en eten, en wanneer we weer opgenomen werden in het ziekenhuis stuurden we elkaar een foto van onze benen in ziekenhuisbed. 

    

Maar nu, 3 jaar later, is de kanker toch terug bij Antoine, of eigenlijk is het nooit weggeweest. De diffuse type maagkanker is een sluipmoordenaar en heeft de weg naar zijn organen gevonden. Hij "geniet" nu van zijn laatste momenten met zijn lieve kinderen, familie, vrienden en Linda. 

Van collega naar vriend..

Vorig jaar liep ik de 10 mile tijdens de Dam Tot Dam loop, iets wat niemand had verwacht na alle operaties. Het geld dat ik toen heb opgehaald, met mijn vader, oma en tante in gedachten, was voor het verbeteren van preventief onderzoek voor mensen met een CDH1-mutatie. En nu ga ik, op 13 april 2025, een dag voor Antoine's verjaardag, de marathon van Rotterdam lopen 42 kilometer met Antoine in mijn gedachten. Want één ding is helaas zeker: dan is hij er niet meer.

Met deze actie wil ik geld inzamelen om kwalitatief hoogwaardig kankeronderzoek in het Antoni van Leeuwenhoek voort te kunnen zetten. Met jullie steun kunnen we een verschil maken. Elke donatie, groot of klein, helpt ons om het doel te bereiken.

Ik zal de komende maanden een blog bijhouden van mijn trainingen, herinneringen aan Antoine en nog veel meer.  

@Antoine, fuck 2024 

Engeltje

 


Bekijk alle

Het afscheid

21-08-2024 | 19:06 Uur
5 augustus, de dag van het afscheid Vanuit mijn vakantieadres (de camping) vertrek ik vroeg in de ochtend richting Eindhoven. Er zijn momenten waarop je niet te laat kunt komen... Antoine was nooit te laat; afspraak is afspraak. Ter voorbereiding had ik wat nette kleren meegenomen, want je kunt moeilijk in je "camping outfit" naar een uitvaart gaan. Overigens had Antoine dat wel grappig gevonden. Een paar weken eerder had Toine gevraagd of ik op zijn uitvaart wilde spreken. Ik heb de tekst ook nog aan hem kunnen voorlezen, slik. Na zijn overlijden kreeg ik een berichtje met de vraag of ik de tekst wat wilde inkorten; het was te lang ;-). Uiteindelijk is het gelukt: een  ode aan Toine, aan zijn periode bij Center Parcs en aan onze band die de laatste jaren is ontstaan. Dit was geen uitvaart, dit was een liefdevol afscheid, een eerbetoon. Wanneer ik er nu aan terugdenk, krijg ik nog steeds kippenvel. Toine werd vol liefde binnengebracht op de muziek van de Dire Straits met Private Investigations. Rondom de kist waren allemaal paarse bloemen ingestoken. Echt prachtig. Paars en blauw waren zijn lievelingskleuren. Er was dan ook geen paarse bloem meer te krijgen in de omgeving van Eindhoven. Ik had die ochtend heel vroeg "stiekem" paarse bloemen geplukt op de camping. Chantal, die de uitvaart zo mooi en respectvol begeleidde, introduceerde de sprekers, waaronder zijn broer, vrienden en Lotte zijn dochter. Wat een mooie intense verhalen, anekdotes en hoe herkenbaar. Ik was als laatste aan de beurt... met knikkende knieën, een hartslag van 180. Toine zou vreselijk hebben gelachen: "Jij zenuwachtig? Wahaa!"  Antoine en ik hadden een band, keiharde realiteit met veel “tumor” humor en wederzijds begrip. We spraken vaak over ons "engeltje" op onze schouder en over de grappige en minder grappige effecten van de maagverwijdering. Soms stuurden we snel een appje over hoe de rode kool bleef hangen en of dat normaal was. Daarnaast ging hij met mij mee wanneer ik voor bestraling naar Amsterdam moest. We eindigden ons WhatsApp-jaar altijd met "FUCK" en dan het jaartal, altijd in de hoop dat het jaar daarna beter zou worden... Toen ik Antoine in de laatste weken buiten in zijn tuin vroeg of ik tijdens de begrafenis nog wat moest zeggen, zei hij: "Ja, zeg maar: Geniet, ook al is er tegenslag. Wees positief. In Antoine zijn woorden: 'Laat maar komen, je kunt het aan' en 'Leef'." Ik ga je missen, lieve vriend... doe de groetjes aan ons engeltje. Fuck 2024, hebben we besloten...