Het afscheid

5 augustus, de dag van het afscheid

Vanuit mijn vakantieadres (de camping) vertrek ik vroeg in de ochtend richting Eindhoven. Er zijn momenten waarop je niet te laat kunt komen... Antoine was nooit te laat; afspraak is afspraak. Ter voorbereiding had ik wat nette kleren meegenomen, want je kunt moeilijk in je "camping outfit" naar een uitvaart gaan. Overigens had Antoine dat wel grappig gevonden.

Een paar weken eerder had Toine gevraagd of ik op zijn uitvaart wilde spreken. Ik heb de tekst ook nog aan hem kunnen voorlezen, slik. Na zijn overlijden kreeg ik een berichtje met de vraag of ik de tekst wat wilde inkorten; het was te lang ;-). Uiteindelijk is het gelukt: een  ode aan Toine, aan zijn periode bij Center Parcs en aan onze band die de laatste jaren is ontstaan.

Dit was geen uitvaart, dit was een liefdevol afscheid, een eerbetoon. Wanneer ik er nu aan terugdenk, krijg ik nog steeds kippenvel. Toine werd vol liefde binnengebracht op de muziek van de Dire Straits met Private Investigations. Rondom de kist waren allemaal paarse bloemen ingestoken. Echt prachtig. Paars en blauw waren zijn lievelingskleuren. Er was dan ook geen paarse bloem meer te krijgen in de omgeving van Eindhoven. Ik had die ochtend heel vroeg "stiekem" paarse bloemen geplukt op de camping.

Chantal, die de uitvaart zo mooi en respectvol begeleidde, introduceerde de sprekers, waaronder zijn broer, vrienden en Lotte zijn dochter. Wat een mooie intense verhalen, anekdotes en hoe herkenbaar. Ik was als laatste aan de beurt... met knikkende knieën, een hartslag van 180. Toine zou vreselijk hebben gelachen: "Jij zenuwachtig? Wahaa!" 

Antoine en ik hadden een band, keiharde realiteit met veel “tumor” humor en wederzijds begrip. We spraken vaak over ons "engeltje" op onze schouder en over de grappige en minder grappige effecten van de maagverwijdering. Soms stuurden we snel een appje over hoe de rode kool bleef hangen en of dat normaal was. Daarnaast ging hij met mij mee wanneer ik voor bestraling naar Amsterdam moest.

We eindigden ons WhatsApp-jaar altijd met "FUCK" en dan het jaartal, altijd in de hoop dat het jaar daarna beter zou worden...

Toen ik Antoine in de laatste weken buiten in zijn tuin vroeg of ik tijdens de begrafenis nog wat moest zeggen, zei hij: "Ja, zeg maar: Geniet, ook al is er tegenslag. Wees positief. In Antoine zijn woorden: 'Laat maar komen, je kunt het aan' en 'Leef'."

Ik ga je missen, lieve vriend... doe de groetjes aan ons engeltje.

Fuck 2024, hebben we besloten...